Er was een tijd dat je als interim recruiter een opdracht uitzocht alsof je door een menukaart bladerde.
“Zal ik deze corporate TA-klus nemen, of toch die scale-up die net een ATS heeft gekocht en denkt dat alles vanzelf gaat?”
Die luxe is voorbij.
Sinds de Wet DBA voelt de interim-markt niet langer aan als een relaxte lounge met koffiecorners en netwerkwandelingen, maar als een arena. Een variant van The Hunger Games, maar dan met LinkedIn-profielen in plaats van pijl en boog. Recruiting in de arena, versie 2025.
Cijfers liegen niet
- Het aantal interim-opdrachten daalde in de eerste helft van 2024 met 15% ten opzichte van eind 2023.
- In het eerste kwartaal van 2025 lag de vraag naar flex-opdrachten zelfs 33% lager dan een jaar eerder. In maart bedroeg de daling zelfs 45,7%.
- De vraag naar zzp’ers droogt op, terwijl detachering juist stijgt: het aandeel opdrachten via detachering ging in een paar maanden van 60,7% naar 75,2%.
- Waar er in 2022 nog ruim 5.500 vacatures voor recruiters openstonden, zijn dat er in Q2 2025 nog zo’n 2.800. Meer dan gehalveerd.
De arena wordt kleiner, maar het aantal strijders lijkt alleen maar toe te nemen.
Twintig man voor één klus
Iedere dag zie je het gebeuren: twintig sollicitanten op één opdracht. Allemaal zwaaiend met dezelfde USP’s: “Ik ben strategisch, hands-on én heb ervaring met employer branding.” May the odds be ever in your favor—maar de odds zijn belabberd wanneer je met negentien anderen in dezelfde arena staat.
Ik plaatste laatst een oproep voor een interim recruiter die presentator wilde zijn van de Recruitment Night of Comedy. Zestien cv’s kwamen binnen. Op de simpele vraag “Heb je ervaring met presenteren?” moest vijftien keer het antwoord ontkennend zijn. Als recruiters zelf de vacaturetekst niet lezen, dan zijn we toch echt op een dieptepunt beland.
Het doet denken aan het begin van The Hunger Games: iedereen stormt massaal af op de Cornucopia, maar wie grijpt er nu echt de juiste wapens?
War for Talent in je eigen vak
De markt is overspoeld. Opdrachten verdwijnen sneller dan ze verschijnen, marges worden flinterdun. En opdrachtgevers? Die zitten op de tribune, popcorn in de hand:
“Hé, laten we ze nog een case study geven. Kijken wie er blijft staan.”
En ergens denk ik: dit kan niet de bedoeling zijn. Recruitment zou moeten draaien om kwaliteit, om partnership, om impact. Niet om wie het hardst roept of het goedkoopst instapt. Toch zie ik steeds vaker dat mensen elkaar zwartmaken om maar een klus te krijgen. Ik heb het de afgelopen maanden zelf ervaren.
Een groot deel van het probleem zit ook in het leger prutsers dat zich de afgelopen jaren interim recruiter is gaan noemen. Corona gaf velen de push richting zelfstandigheid—maar niet iedereen had dat moeten doen. Sommige kwamen voor de vrijheid, niet voor het vak. En dat zie je terug in de arena: de echt goede recruiters onderscheiden zich, de rest rent met botte messen achter elkaar aan.
De déjà-vu van 2007
Ik loop al wat langer mee. In 2007 kwam de hypotheekcrisis en die zorgde voor een enorme shake-out in de toen nog kleine interim-wereld. Nu zie ik hetzelfde gebeuren. Ervaren recruiters kiezen eieren voor hun geld en duiken terug in loondienst.
De geschiedenis herhaalt zich. Alleen dit keer zijn het niet banken en hypotheken die omvallen, maar de illusie dat er altijd plek is voor nóg een interim recruiter.
Overleven in de arena
Dus pak je gear, poets je LinkedIn-badge en hou je pitch scherp.
De Hunger Games van interim recruitment zijn begonnen.
Mijn tip? Blijf weg van de snelle trucs en loze beloften. Zorg dat je scoort op kwaliteit en op echte relaties. Want uiteindelijk wint niet degene die het hardst roept, maar degene die overeind blijft als de rook is opgetrokken.
Of, in termen van de film:
May the best recruiter survive
Reactie plaatsen
Reacties