Door Donja Huidar

Voordat we in de corporate biotoop van de recruiter duiken, nemen we een kleine afslag. De natuur in. Stel je de stem van Sir David Attenborough voor. “Diep in een verlaten vallei in Afrika ontmoeten we een bijzondere vlinder: de Alcon Blue. Zijn levensloop is een van de meest onwaarschijnlijke in het dierenrijk.” Als larve is hij kwetsbaar, teer en afhankelijk. Maar in plaats van zelfstandig te ontwikkelen tot wat hij is, doet hij iets slims. Hij imiteert de geur van een mier. Zó overtuigend, dat de werkmieren hem oppikken en meenemen naar hun kolonie. Daar wordt hij gekoesterd, gevoed, beschermd. Ze behandelen hem alsof hij een van hen is. Wat ze niet weten: Hij eet hun voedsel. Hun voorraden. En uiteindelijk, zelfs hun kinderen. Zodra hij volgroeid is, fladdert hij weer weg. Kleurrijk. Vol energie. De mierenkolonie berooid achterlatend. Je voelt ’m al aankomen. Er zijn recruiters die exact zo bewegen. Ze duiken het vak in met flair, adoptie en een vleugje LinkedIn-ambitie. Ze ruiken als recruiters. Praten als recruiters. Ze lijken erbij te horen. Maar zijn het niet. Ze trekken van hype naar tool, van agency naar corporate, van post naar pitch. En nog voordat ze écht hebben geleerd hoe je een vacature scherp maakt of een kandidaat begrijpt, staan ze op een podium. In een starterset. Als consultant. Ik mis iets. Ik mis mensen die zeggen: “Laat mij eerst maar een jaar meelopen.” Een recruitment maatschappelijk dienstjaar. Bij een bureau dat het vak serieus neemt. Bij een corporate waar ze nog durven zeggen dat selectie een verantwoordelijkheid is. Niet meteen zichtbaar. Niet meteen zelfstandig. Niet meteen winstgevend. Maar wel: leren. kijken. luisteren. bouwen.

De ontmoeting is het krachtigste onderdeel van recruitment.Toch zie ik dat het in de praktijk vaak naar de achtergrond verdwijnt.“Geen tijd”, “druk proces”, “veel vacatures” allemaal bekende argumenten.

Hoe we de bekrompenheid en vooroordelen van vacaturehouders herkauwen en reproduceren. Ah shit, deze gast in plaats van Charlie Windhorst, hoor ik je denken. Hou je broek vast — geen zorgen. Charlie en ik zijn als appels en rode kool: onze smaken mixen perfect en laten zich goed conserveren. Hij blijft gewoon aan.

Gisteren was ik op Werf& Live. Ze noemden het de laatste editie — en dat snap ik, want over een paar jaar bestaan wij recruiters toch niet meer.

Inmiddels zijn we alweer vier weken onderweg in China en wat een fascinerend land is dit! Van hypermoderne steden met torenhoge skylines tot kleine bergdorpjes waar het voelt alsof de tijd heeft stilgestaan. Elke dag verrast China ons opnieuw. Wat ons ook verraste, is hoe anders het leven hier is ingericht. Zo werkt bijna geen enkele van de apps die we in Nederland dagelijks gebruiken: geen Google Maps, WhatsApp of Instagram. Die worden hier allemaal geblokkeerd als je Wifi gebruikt. Natuurlijk kun je met een VPN veel omzeilen, maar dat is niet altijd even praktisch. Het wordt al snel duidelijk: in China draait het internet om controle, en die controle is overal voelbaar.

Klik hier om een tekst te typen.

Als Werkvoorbereider, Projectleider of Uitvoerder is flexibiliteit essentieel. Je schakelt voortdurend tussen verschillende projecten en moet snel inspelen op onverwachte situaties. Wat doe je als een samenwerkingspartner zich niet aan afspraken houdt en de planning compleet overhoopligt? Ook wij werden deze week uitgedaagd in onze flexibiliteit.

Toen ik vier jaar oud was, zat ik op een Engelse lagere school. Als expatkind sprak ik Engels en Nederlands vrolijk door elkaar, meestal in zinnen die niemand snapte — behalve ikzelf. En Charlie natuurlijk Ik had een rijke fantasie. (Die heb ik trouwens nog steeds.) Ik was een heel druk jongetje. Tegenwoordig noemen ze dat misschien ADHD, maar toen was je gewoon ‘een heel druk kutkind’. Ik praatte de hele dag door met mezelf, rende van hot naar her, en kon geen seconde stilzitten.

Recruitment Liefde

Reizen, Werken en Werven in het Verre Oosten – Van Laos naar China